Δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους

Αναδημοσιευση απο το μπλοκ της Καίτης Βασιλάκου    Μεγάλωσαν με την αγάπη των γονιών τους – έτσι υποθέτω.

Όταν αρρώσταιναν, οι γονείς τους θα ξαγρυπνούσαν στο προσκεφάλι τους, όταν έφερναν καλούς βαθμούς από το σχολείο, θα τα αγκάλιαζαν και θα τους έλεγαν μπράβο. Όταν έκαναν κάποια αταξία, θα τα μάλωναν, όταν έκαναν μια καλή πράξη, θα τα επαινούσαν. Θα τα έντυναν με όμορφα ρούχα, θα τα συμβούλευαν, θα τα μάθαιναν καλούς τρόπους. Θα νοιάζονταν για τη μόρφωσή τους και για την ευτυχία τους – έτσι υποθέτω. Επειδή ήταν υποστηρικτές της χούντας, θα φρόντισαν να τους μεταδώσουν τις αξίες που πίστευαν αυτοί, θα τα έμαθαν να αντιπαθούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία και να μισούν τις αριστερές ιδέες.

Τα παιδιά μεγάλωσαν στο μικρό οικογενειακό τους σύμπαν, αυτό ήταν το πρώτο που γνώρισαν, αυτό τους έδωσε την ψυχή που έχουν σήμερα. Θα αγαπούσαν τους γονείς τους και θα τους εμπιστεύονταν – έτσι υποθέτω.Εξάλλου οι γονείς αυτοί ήταν οι δικοί τους γονείς, ποιος άλλος μπορούσε να είναι περισσότερο κοντά τους;

 Σήμερα τα παιδιά αυτά είναι πάνω από τριάντα χρονών και ετοιμάζονται να δουν τους γονείς τους στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Η κατηγορία που τους βαρύνει είναι αρπαγή, απαγωγή και σφετερισμός της ταυτότητας ανηλίκων κάτω των δέκα ετών, μια πράξη που θεωρείται έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

 «Είναι ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της ιστορίας μας», λέει η Victoria Donda, καθώς ξεκινά στην Αργεντινή η δίκη πολλών υψηλόβαθμων στρατιωτικών που με σχέδιο συστηματικά οργανωμένο αφαίρεσαν την ταυτότητα από πεντακόσια περίπου παιδιά αντικαθεστωτικών κατά τη διάρκεια της χούντας (1976-1983). Γεννημένη το 1977 η Victoria καλείται ως μάρτυρας κατά του πρώην αξιωματικού του ναυτικού Juan Antonio Azic, ο οποίος επί εικοσιεφτά χρόνια περνούσε για πατέρας της, ενώ οι πραγματικοί γονείς της που ήταν αντίθετοι στη χούντα, είχαν δολοφονηθεί. Μαζί  με τον Azic θα δικαστούν έξι πρώην υψηλόβαθμοι αξιωματικοί του στρατού και του ναυτικού, εκ των οποίων οι δύο είναι οι δικτάτορες Jorge Rafael Videla, 85 ετών, ήδη καταδικασμένος σε ισόβια για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο Reynaldo Bignone.

 Καταδίκες για αρπαγές μικρών παιδιών από στρατιωτικούς έχουν ήδη υπάρξει στο παρελθόν, αλλά αυτή τη φορά πρόκειται να δικαστεί η ύπαρξη ενός συστηματικού σχεδίου ιδιοποίησης παιδιών  εξαφανισθέντων που σχεδιάστηκε από το  ίδιο το κράτος. Κάπου τριακόσιες μαρτυρίες θα βοηθήσουν, ώστε να ανακατασκευαστούν οι γεννήσεις σε αιχμαλωσία εγκύων γυναικών που πραγματοποιήθηκαν στα κέντρα εξολόθρευσης Campo de Mayo, Vesuvio και Esma -  το πιο διάσημο απ’ όλα, όπου περισσότερα από 5.000 άτομα  βασανίστηκαν, πριν ριχτούν ζωντανά από στρατιωτικά αεροπλάνα στα νερά του Rio de la Plata.

 Εκτιμάται ότι πεντακόσια μωρά κλάπηκαν από τις οικογένειές τους και δόθηκαν σε στρατιωτικούς ή σε στενούς συγγενείς τους. Μέχρι σήμερα εκατό δύο παιδιά ξαναβρήκαν την πραγματική τους ταυτότητα χάρη στις υπομονετικές έρευνες των γιαγιάδων της πλατείας Μαΐου.

 Αυτά τα παιδιά – σημερινοί τριαντάρηδες- πρέπει τώρα να μισήσουν αυτούς που αγάπησαν ως γονείς τους. Πρέπει να τους μισήσουν, γιατί σκότωσαν εν ψυχρώ τους πραγματικούς τους γονείς και τα υιοθέτησαν αλλάζοντας την ψυχή τους. Δεν είναι μια απλή περίπτωση υιοθεσίας και η συνακόλουθη ψυχρολουσία μετά την αποκάλυψη της αλήθειας. Εδώ πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης των βιολογικών γονέων και για υιοθεσία παιδιών του «εχθρού».

Πρέπει λοιπόν να τους μισήσουν, αυτό είναι το λογικό επακόλουθο.

 Κάποια παιδιά πέρασαν την άβυσσο και ένιωσαν αυτό το μίσος. Κάποια άλλα έκλεισαν τα μάτια  και αρνήθηκαν την αλήθεια, γιατί ήταν αδύνατο να την αντέξουν. Αυτά εξακολουθούν να υπερασπίζονται τους δημίους τους. Τέτοια είναι η περίπτωση της Εύας, αδελφής της Victoria Donda, που τη μεγάλωσε ο θείος της Adolfo Donda, αφού πρώτα απήγαγε και εξαφάνισε τον αδελφό του και τη νύφη του που ήταν στρατευμένοι στην άκρα αριστερά.

Πιο γνωστή είναι η περίπτωση της Marcela και του Felipe Nable που υιοθετήθηκαν από τον ιδιοκτήτη του Clarin, του πιο ισχυρού συγκροτήματος τύπου στην Αργεντινή. Οι οργανώσεις υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποκάλυψαν εδώ και έξι χρόνια ότι πρόκειται για παιδιά που τα άρπαξαν από τους γονείς τους κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Οι ίδιοι αρνούνται να υποβληθούν σε τεστ DNA και ισχυρίζονται ότι διώκονται σήμερα για πολιτικούς λόγους.

 «Σεβόμαστε το συναίσθημα αυτών των παιδιών προς εκείνους που τα ανέθρεψαν. Είναι φυσικό κάποια από αυτά τα παιδιά να εξακολουθούν να τους αγαπούν. Αλλά αυτοί οι «γονείς» είναι εγκληματίες που τους στέρησαν την ταυτότητά τους και την ελευθερία τους. Η δικαιοσύνη πρέπει να τους δικάσει και να τους καταδικάσει», λέει η Estela de Carloto. Η πρόεδρος των γιαγιάδων της πλατείας Μαΐου θα καταθέσει ως μάρτυρας σ’ αυτή τη δίκη, καθώς συνεχίζει να ψάχνει τον εγγονό της Guido που γεννήθηκε το 1978, λίγο πριν τη δολοφονία της μητέρας του Laura Estela.  

 Όχι, δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να πετάξεις την ψυχή σου στα σκουπίδια και να προσπαθήσεις να αποχτήσεις μια νέα ψυχή. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να απορρίπτεις το είδωλό σου. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ανταλλάσσεις την άδικη αγάπη με το δίκαιο μίσος. Και ειδικά στην περίπτωση της Marcela και του Felipe Nable, δεν είναι καθόλου εύκολο να αποδεχτείς ότι οι βιολογικοί γονείς σου υπηρέτησαν μια ιδεολογία που εσύ έμαθες να μισείς, ενώ οι θετοί γονείς σου σε έχουν κάνει κληρονόμο μιας κολοσσιαίας περιουσίας.