Να σπρωχτούμε κι όπως πέσουμε
Ο Κώστας Καίσαρης με αφορμή μια φωτογραφία στη Βουλή ανατρέχει στη δεκαετία του 50 στα τότε σεξουαλικά ήθη και επανέρχεται στο σήμερα και στις πολιτικές αλαξοκολιές
Οι ομοσέξουαλς που καταριέται και θέλει να αφορίσει ο μητροπολίτης Πειραιά Σεραφείμ δεν είναι καινούργιο φαινόμενο στην ελληνική κοινωνία. Ανέκαθεν ευδοκιμούσε το είδος. Απλά, τα παλιά χρόνια ήταν κρυφοί. Δεν βγαίνανε να το φωνάζουνε φόρα-παρτίδα. Όπως γίνεται σήμερα.
Τότε, υπήρχε στο Μεταξουργείο, κάτω από το Περοκέ, η Χαβάη των Καταλάνων. Εκεί μαζεύονταν, αδελφές, ντυμένες γυναίκες. Τώρα τα γκέι-μπαρ φυτρώνουνε σα μανιτάρια.Τότε, ο πούστης ήταν ντροπή, όνειδος. Τώρα το έχουνε τιμή τους και καμάρι τους. Και είναι δικαίωμά τους.
Αν, λοιπόν, βγήκε αυτός ο Γερμανός ποδοσφαιριστής ο Χίτσλσπεργκερ και είπε φόρα-παρτίδα ότι είναι γκέι, τότε στην Ελλάδα ποιος να βγει να το πει; Μιλάμε για τις δεκαετίες 50 και 60. Μέχρι και στο ποδόσφαιρό , όμως, εκείνες τις εποχές υπήρχαν περιπτώσεις. Γνωστές από τα κουτσομπολιά, στόμα με στόμα. Όπως προπονητής με αξιόλογη καριέρα σε ομάδες πρώτης γραμμής. Που δεν επρόκειτο, μάλιστα, περί θυληπρεπούς, αλλά περί μπινέ. Και τον έπαιρνε και τον έδινε.
Σε μια φτιάξη, λοιπόν, έχει στριμώξει ένα πιτσιρικά στο σπίτι του. Στην αρχή στο πίτσι-πίτσι, στο λακριντί και "τι ωραίο παιδί που είσαι", στη συνέχεια άρχισε να του βάζει χέρι. Και πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις τα χάδια αρχίζουν από μπροστά. Αν αρχίσει η κωλόμπα να χαϊδεύει από πίσω, ο μικρός θα τρομάξει και θα φύγει.
Ο εν λόγω πιτσιρικάς και ήθελε αλλά και σκιαζότανε. Όπως, λοιπόν, τον είχε στριμώξει ο άλλος, τον ρωτάει: "Τι θα κάνουμε; Πες μου τι θα κάνουμε;". Κι εκεί ο μπινές, ο προπονητής δίνει την απάντηση που έχει μείνει στην ιστορία του κλάδου:"Θα σπρωχτούμε και όπως πέσουμε".
Αν τα ευκόλως εννοούμενα, παραλείπονται, το "όπως πέσουμε" εννοούσε το, όπως πέσουμε στο κρεβάτι. Ανάλογα δηλαδή, ποιος θα είναι από πάνω και ποιος από κάτω για να γίνει η δουλειά.Θέμα τύχης περισσότερο, δηλαδή και όχι επιλογής.
Έκτοτε, λοιπόν, το "θα σπρωχτούμε και όπως πέσουμε", έγινε σημείο αναφοράς του κλάδου. Δεν υπάρχει σαφής και ξεκάθαρη επιλογή, αλλά στο ό,τι κάτσει. Και κουλούρι και τυρί, δηλαδή.
Πότε έτσι, πότε γιουβέτσι
Με την πάροδο των χρόνων όμως το να "σπρωχτούμε κι όπως πέσουμε" ξέφυγε από την στενή σεξουαλική έννοια. Κι αναφέρεται γενικά σε περιπτώσεις προσώπων και καταστάσεων, που είναι χύμα. Όχι δηλαδή με σταθερές αρχές και θέσεις, αλλά στο ό,τι κάτσει. Σήμερα έτσι, αύριο αλλιώς.
Την πρώτη φορά, λοιπόν, που είδα την συγκεκριμένη φωτογραφία με τους τέσσερις πολιτικούς άνδρες να χαριεντίζονται στη Βουλή, θυμήθηκα το να "σπρωχτούμε κι όπως πέσουμε". Όχι βέβαια σεξουαλικά, αλλά πολιτικά. Έχει ιδιαίτερη σημασία το τάιμινγκ. Δεν είναι δηλαδή μια τυχαία πόζα, ενός ψευτοσοσιαλιστή, ενός ψευτοαριστερού και δυο ακροδεξιών. Η συγκεκριμένη πόζα ανατρέχει στην προηγούμενη βουλή, όταν ο Λοβέρδος ήταν Υπουργός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο Ψαριανόςαντιπολίτευση με την ΔΗΜΑΡ και τα δυο άλλα μπουμπούκια, υπό τα διαταγάς τουΚαρατζαφέρη στο Λάος.
Υπό νορμάλ συνθήκες τους χώριζε πολιτική άβυσσος. Το να "σπρωχτούμε κι όπως πέσουμε" όμως αποδεικνύεται ότι έχει πολύ μεγαλύτερη εφαρμογή στην πολιτική απ' ό,τι η σεξουαλικότητα του καθενός.
Ήρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου, που οι τέσσερις επιφανείς άνδρες σπρωχτήκανε και πέσανε στο ίδιο πολιτικό κρεβάτι: στην υπηρεσία των Μνημονίων. Και ο ψευτοσοσιαλιστής Λοβέρδος και ο ψευτοαριστερός Ψαριανός και οι ακροδεξιοί Βορίδης-Άδωνις. Σπρωχτήκανε, αλλά ουδόλως ξεπέσανε.
Τα δυοπ μπουμπούκια αλλάξανε αφεντικό. Τεθήκανε υπό τα διαταγάς του Σαμαρά και γίνανε υπουργοί, μάλιστα. Την κυβέρνηση Σαμαρά, στη συνέχεια, στήριξε με χέρια και με πόδια ο αριστερός της ευθύνης, Ψαριανός. Σπρώχτηκε κι αυτός, αλλά δεν ξέπεσε. Συνεπής στις αρχές του:Προκειμένου να είμαστε στην εξουσία και στην κυβέρνηση κάνουμε κολεγιά και με τον διάολο.
Ακόμα και με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και με τους 58 του. Ισχύς εν τη ενώσει. ΟΛοβέρδος που υπηρέτησε πιστά Σημίτη, Γιωργάκη, Βενιζέλο, τρόικα, είδε κάποια στιγμή ότι δεν πάει άλλο. Έγινε η ντόρα του ΠΑΣΟΚ κι άνοιξε δικό του μαγαζί και ψάχνει να βρει την άκρη για συνεργασίες. Συμπέρασμα: Ο λακαμάς είναι ο λαός που νομίζει, κάθε φορά στις εκλογές, ότι ψηφίζει κάτι το διαφορετικό. Εγώ δεν ψηφίζω δεξιά, ψηφίζω ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν ψηφίζω γιαλαντζί σοσιαλιστές σαν τον Λοβέρδο, αλλά αριστερούς σαν τον Ψαριανό. Εγώ δεν ψηφίζω τους βολεμένους δεξιούς που καταστρέψανε τον τόπο, αλλά καραδεξιούς και εθνικόφρωνες σαν τον Βορίδη και τον Άδωνι. Ειδικά τον πρώτο που έλκει την καταγωγή του από την 21η Απριλίου και τον Λεπέν.
Και ποιό είναι το αποτέλεσμα; Όποιον και να ψηφίσανε από τους τέσσερις οι λακαμάδες, το ίδιο αποτέλεσμα βγήκε.Αυτοί σπρωχτήκανε και πέσανε στο ίδιο πολιτικό κρεβάτι. Και με μαζοχιστικές τάσεις, μάλιστα, όταν δέχονται να υπηρετούν την τρόικα, που βαράει αλύπητα με το μαστίγιο. Και για να τα λέμε όλα, μάλιστα, το πολιτκό να "σπρωχτούμε και όπως πέσουμε"¨είναι πολύ χειρότερο από το σεξουαλικό. Δεν ήταν δηλαδή όλοι πρόθυμοι.
Υπάρχει και το σχετικό παράδειγμα στην δεκαετία του 50 που λέγαμε στην αρχή. Στην ιστορία του Πεπέ με τον Χατζηχρήστο, που μέχρι και φόνος έγινε όταν ο Πεπές ήθελε να γυρίσει τον άλλο μπρούμυτα. Όπως ακριβώς το εξιστορεί οΔημήτρης Πουλικάκος.
Οι πολιτικοί αντίθετα αν είναι να ανέβουν στην εξουσία, γυρίζουνε μπρούμυτα μόνοι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.