Wind of change.

Αραβική άνοιξη, δυτικός χειμώνας.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ    O κοινός παρονομαστής της αραβικής άνοιξης είναι μια πιο δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία στα πρότυπα της Δύσης.                                                                    

ΣΤΟ ΚAΪΡΟ Η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ μυρίζει επανάσταση. Μόνο από την περίφημη πλατεία Ταχρίρ, επίκεντρο των συγκρούσεων και της αιματοχυσίας μερικές εβδομάδες πριν, ξεκινούν καθημερινά τουλάχιστον 3-4 διαδηλώσεις από εργάτες εργοστασίων που απεργούν για αυξήσεις στους μισθούς, υπαλλήλους μεγάλων ξενοδοχείων για ξένους τουρίστες, μέχρι Λίβυους που ζητούν από την Αραβική Λίγκα να πάρει μέτρα εναντίον του Καντάφι. Στη Ματαρίγια, μια μακρινή συνοικία καμιά ώρα από το κέντρο, έπεσα σε μια διαδήλωση μαθητών γυμνασίου που διαμαρτύρονταν επειδή ο διευθυντής τούς είχε αποβάλει :«Δεν θα φύγουμε εμείς, θα φύγει αυτός», ήταν το κεντρικό σύνθημα.

Δραματικές εξελίξεις που κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί μερικές εβδομάδες πριν συμβαίνουν σε όλο τον πολύμορφο αραβικό κόσμο, από την Υεμένη, όπου συνεχίζονται οι διαδηλώσεις, μέχρι τη Λιβύη, όπου ένα ξοφλημένο τέρας προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή, πίνοντας το αίμα των πολιτών του και βομβαρδίζοντας τις πόλεις του. Βέβαια, σε πολιτικό επίπεδο τα πράγματα είναι πολύ πιο αντιφατικά, καθώς αυτές οι χώρες δεν έχουν ούτε εμπειρία κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ούτε συγκροτημένη αντιπολίτευση. Στην Αίγυπτο π.χ. ο πρωθυπουργός και 17 από τα 27 μέλη της «νέας» κυβέρνησης είχαν διατελέσει υπουργοί με το προηγούμενο καθεστώς, ο καθένας με 5 έως και 20 χρόνια θητείας στις πλάτες του. Ο υπουργός Αμύνης και επικεφαλής του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου που διοικεί τη χώρα μετά την πτώση του Μουμπάρακ βρίσκεται στη ίδια θέση από το 1991.

ΟΜΩΣ, Ο ΑΝΕΜΟΣ ΠΟΥ ΦΥΣΑΕΙ είναι άνεμος αλλαγών. Την προηγούμενη εβδομάδα ο γενικός εισαγγελέας της Αιγύπτου ζήτησε να απαγορευθεί η έξοδος του έκπτωτου δικτάτορα από τη χώρα, ενώ συνελήφθησαν για διαφθορά τρεις παλιοί υπουργοί και ο πρόεδρος της κρατικής τηλεόρασης. Στην Τυνησία χρειάστηκαν μερικοί νεκροί ακόμη, αλλά τελικώς η αντίστοιχη μεσοβέζικη κυβέρνηση οδηγήθηκε σε παραίτηση και αργά ή γρήγορα το ίδιο θα γίνει πιθανότατα και στην Αίγυπτο.

Η κάθε αραβική χώρα έχει τις δικές της ιδιομορφίες και κουβαλάει τη δική της ιστορία, αλλά ο κοινός παρονομαστής της αραβικής άνοιξης είναι μια πιο δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία στα πρότυπα της Δύσης, της οποίας οι εικόνες διαδίδονται πλέον παντού, μέσω του τηλεοπτικού σταθμού Αλ Τζαζίρα και του ίντερνετ. Άλλωστε, οι εξεγερμένες χώρες της Βόρειας Αφρικής, με κορυφαίο παράδειγμα την Αίγυπτο, δοκίμασαν τη προηγούμενη δεκαετία τις συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που προκάλεσαν αύξηση της φτώχιας και των κοινωνικών ανισοτήτων και μια τεράστια κοινωνική δυσαρέσκεια που οδήγησε στην εξέγερση. Γιατί το καζάνι στην Αίγυπτο έβραζε εδώ και μερικά χρόνια.

Το εξωφρενικό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι οι χώρες-πρότυπο των εξεγερμένων Αράβων, οι ΗΠΑ και ιδίως η Ευρώπη, βαδίζουν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Με επικεφαλής τη Γερμανία της κυρίας Μέρκελ, η συντριπτική πλειονότητα των συντηρητικών, νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων που διοικούν τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλει να επιβάλει, στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής, ένα σύμφωνο σταθερότητας-στενό κορσέ, που στον βωμό μιας αφηρημένης ανταγωνιστικότητας θυσιάζει τις οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, αυτές ακριβώς που είχαν μετατρέψει την Ευρώπη σε πρότυπο.