Μέρες τώρα σκέφτομαι πως θα ήθελα να σχολιάσω, με τον δικό μου τρόπο, τούτη την μαύρη περίοδο που η χώρα μου περνά. Τη καθοδική τροχιά, τη βουτιά μέχρι τον πάτο που, από χρόνια, προδιαγεγραμμένη ολοφάνερα ήταν.
Ο Ηράκλειτος είπε ότι το ήθος είναι η μοίρα του ανθρώπου.
Εμείς, οι νεοέλληνες, για ποιο ήθος θα τολμήσουμε να μιλήσουμε;
Για το μη ήθος, την αλαζονεία, το θράσος των πολιτικών μας; Για τη καθοδηγούμενη πολιτική που αυτοί εφαρμόζουν στη χώρα μας; Για τις μίζες, τις ρεμούλες, τη διαφθορά; Για την ψήφο εμπιστοσύνης που, κατ' επανάληψη, εμείς τους δίνουμε; Για την αδράνεια τη δική μας και των συμπολιτών μας; Για την επιλογή της αποχής από τις εκλογές, από την ιεράν υποχρέωση και ταυτόχρονα ιερό δικαίωμα κάθε υπεύθυνου πολίτη στο εκλέγειν; Ή για το ήθος του καθενός από εμάς, που κατά πως μας συμφέρει σαν λάστιχο τραβάμε; Δεν φέρουμε μέγιστη ευθύνη όλοι μας γι’ αυτή την τροχιά, γι’ αυτόν τον πάτο; Βεβαίως και φέρουμε, όχι με τον ίδιο συντελεστή βαρύτητας και έκτασης, αλλά πάντως φέρουμε.
"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία.", έλεγε ο Ισοκράτης. Μήπως σ’ αυτά τα λόγια δεν αναγνωρίζει ο καθένας από μας, λίγο έως πολύ, την σημερινή μας κοινωνία;
"Η προσκύνησις ανθρώπου από άνθρωπο αντιμετωπίζετο και ως μεγάλη βλακεία και αφέλεια", γράφει ο Φιλόστρατος, στον βίο Απολλωνίου του Τυανέως. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι ο πραγματικός εχθρός είναι εκτός των τειχών, ότι όνομα και αν έχει, και ποντάρει στην ανοχή και στη δουλοπρέπεια των κυβερνώντων μας.
Εμείς όμως; Εμείς; Να μην προσκυνούμε πρέπει κανένα αφέντη, αρχηγό, μεσσία, σωτήρα, λυτρωτή, οδηγό ή καθοδηγητή, σοφό παντογνώστη ή αλάθητο ιερέα, κανένα σύμβολο, σταυρό ή μισοφέγγαρο, μαχαίρι ή αστέρι ή τριαντάφυλλο ή παγωμένη νυχτερίδα – να γονατίζουμε μονάχα για να λατρέψουμε τη δύναμη του ανθρώπου, το ήθος, την γνώση, την ομορφιά της ψυχής.
"Πεθαίνετε, διότι σκοτώσατε το Πνεύμα. Ενόσω δεν αναστηθεί και αναστηλωθεί το Πνεύμα, αδύνατον να αρχίσει η υπάρχουσα Ζωντανή Ελλάς." έγραψε, πριν πολλά χρόνια, ο Περικλής Γιαννόπουλος.
Η δυσοίωνη πορεία των παγκόσμιων, αλλά και εγχώριων πολιτικών γεγονότων υπογραμμίζει την μόνη αλήθεια ότι: χωρίς πνευματικά οράματα, οι άνθρωποι χάνονται. Και οι άνθρωποι σήμερα δεν έχουν οράματα, δεν έχουν προοπτικές.
Στο χέρι μας, όμως, είναι να βρούμε επίγεια ζωντανά οράματα για ν’ αναταθούμε ως άνθρωποι, να φτιάξουμε την σπασμένη αλυσίδα, να κρατηθούμε γερά ο ένας δίπλα στον άλλο και να προχωρήσουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.