Η Γη των Ανθρώπων
Έχω πάντα, μπροστά στα μάτια μου, την εικόνα της πρώτης μου νυχτερινής πτήσης στην Αργεντινή, μια σκοτεινή νύχτα, όπου σπινθήριζαν μονάχα, σαν άστρα, τα λιγοστά φώτα που ΄ταν σκορπισμένα, ανάρια, στην πεδιάδα.Καθένα τους φανέρωνε, μες στον ωκεανό αυτό του ζόφου, το θαύμα μιας συνείδησης. Σ΄εκείνο το σπίτι διάβαζαν, συλλογίζονταν, εκμυστηρεύονταν...Εκεί κάναν έρωτα...Ίσαμε και τα πιο διακριτικά, το φως του ποιητή, του δασκάλου, του μαραγκού...
Πρέπει να προσπαθήσουμε ν΄ανταμώσουμε. Πρέπει να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε με κάποια από τα φώτα που φέγγουν, ανάρια, στην πεδιάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.